Een prinselijke bruiloft

Op 19 mei trouwden Harry, de tweede zoon van Charles, de prins van Wales, en Meghan Markle. Hun huwelijk werd in de St. George kapel behorend bij Westminster Castle bevestigd. De liturgie stond verder af van het Book of Common Prayer van 1662 (de klassieke versie het Gemeenschappelijk Gebe-denboek) dan die bij het huwelijk van Charles en Diana, de ouders van Harry.

Evenals Diana beloofde Meghan wel trouw en liefde, maar geen gehoorzaamheid. Verder was de liturgie zeer bijbels en klassiek. Telkens werd gesproken over de Drie-enige God. Er werd op gewezen dat het gezin een kweekplaats van gods-vrucht voor kinderen moet zijn. Het leven werd als een aardse reis getypeerd. De eeuwigheid wacht. Er klonken ook klas­sieke gezangen. Ik noem alleen het lied:

Guide me, O thou great Jehovah!

Pilgrim through this barren land;

I am weak, but thou art mighty;

Hold me with thy powerful hand;

Bread of heaven,

Feed me now and evermore.

De preek werd gehouden door de Afro-Amerikaanse bisschop Michael Curry, de primaat van de Episcopale Kerk van de Verenigde Staten. Hij is kennelijk een begaafd en gepassio-neerd spreker. Veel kijkers/luisteraars is opgevallen dat niet het bruidspaar centraal stond, maar de liefde. Dat is in menige trouwdienst anders.

Daarin gaat het van het begin tot het einde over het bruidspaar. Dat is gelukkig in trouwpreken binnen de gereformeerde gezindte niet het geval. Wat mij desondanks wel verwonderde dat ook christenen uit de gereformeerde gezindte positief waren over de inhoud van de preek. Dat gold ook voor een hoofdredactioneel commentaar in het RD.

De liefde waarover Curry sprak werd door hem, al werd zij met God verbonden, alleen horizontaal ingevuld. Het ging alleen maar over naastenliefde. Eenmaal verwees Curry naar het offer van Christus, maar dat vulde hij dan weer helemaal alge-meen en horizontaal in.

Onder de Anglicaanse primaten staat Curry trouwens bekend als een  voorstander om de burgerlijke overheid in haar defini-tie van het huwelijk te volgen en daarmee ook ruimte te schep-pen voor een kerkelijk stempel op homoseksuele relaties. 
De noodzaak van geloof en bekering om te delen in Gods liefde in Christus kwam en in de trouwpreek op geen enkele wijze ter sprake. Gezien zijn hele theologie kan dat ook niet. Dan spraken de liturgie en meerdere liederen een duidelijkere taal.

Mijn gemeenteleden en catechisanten leer ik dat het wereld-wijd gaat om de ene Naam (door Curry slechts eenmaal genoemd en dan nog volstrekt algemeen ingevuld), de twee wegen (we moeten de brede verlaten en de smalle bewande-len) en de drie stukken (zondaar zijn voor God, verzoening en verlossing in en door Christus en je leven wijden aan de Drie-enige God in Wiens Naam je bent gedoopt/gedoopt wenst te worden).

Aan deze punten moet wereldwijd en de eeuwen door elke preek worden getoetst. Door die boodschap, en geen andere, werkt de Heilige Geest het geloof en schenkt Hij ons de zalig-heid. Dat was zo, dat is zo en dat blijft zo tot aan de jongste dag.

Ook in de Anglicaanse Kerk werd en wordt dit geluid gehoord. Hier en daar in Groot-Brittannië. Veel en veel meer op het zui-delijke halfrond. Gaan we naar het verleden dan denk ik aan J.C. Ryle, de eerste Anglicaanse bisschop van Liverpool (1816-1900). Meer naar het heden denk ik aan sir Marcus Loane (1912-2009). Hij was van 1966 tot 1982 aartsbisschop van Sydney en daarbij van 1977 tot 1982 primaat van Au-stralië.

Deze aartsbisschop was een groot kenner van de puriteinen. Op het zuidelijke halfrond zijn er nog altijd meerdere Angli-caanse bisschoppen en aartsbisschoppen die onverkort de boodschap van zonde en genade verkondigen. Hoe anders zou de inhoud van de trouwpreek bij het huwelijk van Harry en Meghan zijn geweest, als een van hen de preek had mogen houden.

Harry en Meghan hoorden in ieder geval een bijbelse liturgie waarin doorklonk dat seksualiteit thuis hoort in het huwelijk tussen één man en één vrouw die elkaar trouw blijven tot aan de dood. In moreel opzicht hebben Harry en Meghan bepaald geen smet­te­loos verleden. 
Meghan is al een keer gescheiden en Harry heeft jaren lang een losbandig leven geleid. We moeten wel zeggen dat zij geen goed voorbeeld hebben gekregen. Dat maakt hun gedrag begrijpelijk, al kan het niet worden goedgekeurd. Overigens betekende dat wel dat aan hun huwelijk een kerkelijke verma-ning voorafging. Dat schrijft de kerkorde van de Anglicaanse Kerk voor .. 

Meghans ouders scheidden van elkaar toen zij nog maar zes jaar was. Charles pleegde al overspel, toen hij nog maar nauwelijks was getrouwd. Desondanks wilde Diana met hem doorgaan. Zij kregen twee kinderen: William en Harry. 
oen bleek dat Charles in overspel volhardde, ontwikkelde ook Diana een seksueel losbandige levensstijl. Uiteindelijk werd het huwelijk tussen Charles en Diana in 1996, na ruim vijftien jaar, ontbonden. Ruim een jaar later kwam zij samen met de min-naar die zij toen had, in Parijs door een auto-ongeluk om het leven. Harry was bijna twaalf jaar.

Pas twee dagen na de dood van Diana kwam er onder zeer zware druk van Tony Blair, de toen­malige Britse premier, een reactie van de koningin. Blair had er haar op gewezen dat door niet te reageren het voortbestaan van de monarchie in gevaar kwam, vanwege de grote po­pu­la­riteit van Diana. 
Onder druk van dezelfde Tony Blair stonden de mannelijke leden van de ko­ninklijke familie niet langs de kant bij het pas-seren van de auto met het lichaam van Diana. Dat was in eerste instantie niet de bedoeling. 
Dianne had bij haar scheiding weliswaar de titel van prinses van Wales behouden, maar die van koninklijke hoogheid ver-loren.  Zij behoorde niet meer tot het koninklijke huis. Deson-danks liepen haar zoons, voormalige man, zwagers en schoonvader direct achter de lijkauto. 

Blair had erop gewezen dat in het eerste geval televisie­kij­kers wereldwijd een negatief beeld zouden krijgen van de Britse monarchie (tweeën­half mil­jard mensen zouden de begrafenis via de tv volgen). Zo moesten, ter wille van het imago van het Britse koningshuis, ook William en Harry achter de baar lopen.

Terecht heeft Harry later opge­merkt: ‘Dit mag je een kind van die leef­tijd na het overlijden van zijn moeder niet aandoen.’ Dat hij zo beschadigd is, behoeft geen betoog en ook dat een der-gelijke beschadiging een voedingsbodem is voor losbandig gedrag. 
We weten echter ook uit Gods Woord dat wie zijn zonde Hem belijdt en nalaat, barmhartigheid ont­vangt. Bij de Heere is ver-geving en genezing. Genezing ook voor innerlijke beschadigin­gen.

In de Angelsaksische traditie is het de gewoonte dat zinssnede na zinssnede van de trouwbelofte door de predikant/geestelijke wordt uitgesproken en vervolgens door de bruidegom en de bruid wordt herhaald. Dat scherpt de trouwbelofte nog meer in. Wij hebben de roeping te bidden voor koningen en allen die in hoogheid zijn gezeten. 
Laten wij met Britse christenen meebidden dat Harry en Meghan elkaar metterdaad trouw blijven tot de dood en vooral dat zij door geloof deel krijgen aan het bloed van Christus dat van alle zonden reinigt en zij daarom godzalig gaan leven. Om die zaken gaat het in ons aller leven.