Het mag ook wel tot nadenken stemmen dat de genoemde leer
van de rechtvaardiging in de vierschaar van het geweten alleen onder
christenen van Nederlandse afkomst bekend is. Nauw aan de gereformeerde
gezindte in Nederland verwante groepen in het buitenland weten er niet van af.
Ik denk aan de Strict Baptists in Engeland en aan de Free Presbyterians in
Schotland.
Onder laatst genoemde groepering is een predikant die dergelijke
inzichten zou huldigen, zelfs schorsingswaardig. De leer dat zij die wederom
geboren zijn tot een levende hoop, een aparte crisiservaring nodig hebben om
tot volkomen zekerheid te komen, acht men daar (terecht) strijdig met de
rechtvaardiging door het geloof alleen en ziet men als een stap in de richting
van de charismatische beweging.
Ik weet dat meerdere achtenswaardige kinderen en
knechten van God in sterkere of minder sterke mate het gevoelen van de rechtvaardiging
in de vierschaar van het geweten hebben aangehangen. Sommigen mochten weten
van een zeer nauwe omgang met God. Dat zegt echter niet dat hun inzicht met
betrekking tot deze zaak juist was. We moeten alle inzichten, door wie ook
gehuldigd, toetsen aan het onfeilbare Woord van God. Kinderen van God kunnen
falen, en hebben meer dan eens gefaald. De Heere daarentegen nooit.
Aan deze zaak zitten trouwens meerdere kanten. Waarachtig
geloof is een zaak van het hart. De Heere kan en wil crisis-ervaringen gebruiken
om het geloof te bevestigen en te versterken. Het is echter wel van groot
belang dat de beleving ook in bijbelse begrippen verwoord wordt. Daar ontbrak
wel eens wat aan. Een gelovige die een crisiservaring heeft meegemaakt, mag
getuigen dat hij tot meer zekerheid is gekomen. Onjuist wordt het als het
zegt: "Voor die crisiservaring was ik nog niet rechtvaardig voor God, maar
nu wel." Bijbels is te belijden dat men met meer zekerheid mag weten dat
men rechtvaardig voor God is en vrijgesproken in Zijn gericht